در بی اعتنایی، کمترین فراغتِ فعالانه ی منجر به حکمت، باعث انزوا میشود/ "تنهایی" به خودی خود، اگر وجود داشته باشد، "برکت" است. اگر انسان، این "گنجینه ی مبارک" را به رسمیت بشناسد، تنها این زمان است که میتواند آفرینش را هم به آن بیافزاید/ اما، کسیکه با انگیزه ی پنهانی اعتراض، تنهایی را برمیگزیند، درست در لحظه ای که میخواهد هر امتیاز ممکنی را به خود بدهد، دیگر نمیتواند شاهد لبخندی باشد. چنین شخصی برایش فوریت دارد که بفهمد: "گریز، عذاب است".