هیچکس نمیتونه مثل یک آدم فقیر ولی پاکیزه، ما رو به این فکر بندازه که: آیا آرزویی بهتر از فقر هم میتونیم داشته باشیم؟ نمیگم مسکنت و تهیدستی و زحمت بی امید، بلکه منظورم فقری همراه با فراغت و فعالیت هست.
این جهان، جهان جبران هاست. حتی یک دقیقه رو نباید تلف کرد و این شاید بر خلاف این حرف باشه که باید شتاب کرد. بعضی آدمها تلاشی هرکولی میکنند تا صرفا عادی باشند، و چقدر مشوش میشن وقتی در نهایت میبینن که دیگران اونها رو با کلماتی غیر عادی مثل بهترین، بدترین، و ترین های دیگه توصیف میکنند.
خلاصه اینکه... بسیاری از امور ناچیز و حتی بعضی اعمال بزرگ و پروژه های جدی و عظیم وجود دارند که بی اهمیت هستند، اما شاید همین اعمال، ما را در مسیر درست قرار بدهد.
د. اول. بی اهمیتی امری نسبی است...